"clubjes in de club" v/d tennisclub

Tom Okker Tennis Centrum Borne.

Houthakken im Bergischen Land.

Meestal wordt dit negatief uilgelegd als zijnde een "stroming" ín een club gericht tegen de algehele ambitie van dezelfde club.

Hier was wat ons betreft in dit geval geen sprake van, verre van dat zelfs, hier "vonden" zich karakters die het uitstekend met elkaar konden vinden op de tennisbaan, die meer wilden en konden, dan alleen maar tennissen.

lnitiatief nemer en primus inter pares * was Konrad Höffer, sterk tennissende duitse Ir., hij hield zich in Nederland als technÍsch directeur overdag bezig met hoogwaardige grondstoffen voor giet producten en met zijn zeer sterke roots, gelegen in het Bergische Land.
Achter Köln de aÍslag Siegburg , linksaf en dan nog een uur ongeveer rechtdoor.

Schladern am Sieg heet dit pittoreske gelegen plaatsje. Je zag in dat gebied door de vele bomen het bos niet en driekwart van dat bos + een aantal onbehoorlijk mooie stulpjes behoorden in dit Schladern e.o. aan
de Familie Höffer.

Ondanks dat deze familie twee Joegoslaven in dienst had om deze bossen zools dat kennelijk hoort uit te dunnen, had Konrad voorgesteld een Hollandse enclave houthakkers toe te voegen om enige bomen op
zijn aanwijzingen "te laten zakken" en te verwerken tot stammetjes die dan weer eens in de zoveel tijd werden opgehaald en de Höffers weer eníg geld in het toch al goed gevulde laatje brachten.

Deze door Konrad (doorgestoken kaart) aangewezen hout missionarissen uit Holland waren absoluut ongeschikt voor dit werk zou later blljken.

Enige zelfkennis was mij toen al niet vreemd, dus had ik mij Food and Beverage toegeeigend samen met Willem Veldhoen. Een heel verstandige beslissing zou later blijken.

Willy Slot inmiddels zaliger, Jaap Veldman, Heinz Bons en Ben ten Tusscher enikzegdegek werden
de Holzhakker Buben voor een lang weekend in het bos.

lk dacht ergens op een donderdag kwam deze ongeregelde bende aan in Schladern, waar we in Hotel Bergische Hof ontvangen werden door een pracht van een eigenaresse en een Sauerkrout schotel.
lk was onderweg zo beroerd geworden, dat deze dame, schotel en pracht avond aan mij voorbij moest gaan en ik een kamer in het Hotel opzocht, ik heb het gejuich, gezang en gelal uren gehoord.

Willem probeerde míj nog tevergeefs mee naar de hut te krijgen en zowaar de volgende dag was ík weer het mannetje!

Maar goed ook want onder leiding van Gudrun (Konrads vrouw) moesten de houthakkers 2x daags van koffie en brood worden voorzíen zodat ze door konden werken was het argument, nou an me hoelaa ik geloof dat anderhalve boom is gekapt de rest van de tijd zat men in de kroeg, terwijl Willem en ik de avond maaltijd moesten bereiden.

Op een van de heuvels midden in de bossen stond de Jachthut  van de familie Höffer met een groot terras er voor, waar gegeten, gedronken en een paar uur per nacht geslapen werd. .......prachtig!!
Stroom en water was er en dat was het dan ook. We kookten op een houtkachel en dat was nog niet zo erg, als de rest van de Heren maar klok hadden kunnen kijken..........

Hutspot met Hachee stond op het menue voor die prachtige dag.
Buíten op het terras jasten we de píepers, dronken ons drankje en deden af en toe een dansje op muziek van Heino, de enige grammofoonplaat die in 't pandje aanwezig was.

lk had een behoorlijk grote braadslee mee genomen waar de hachee in gemaakt werd.
Half zes zouden de heren zich melden voor het eten.. .....vergeet het maar en als je het vuur nu even wat lager kon zetten was dat geen probleem en hadden Willem en ik even de tijd gehad een drankje te nemen.......
Stenen om de pannen hoger te zetten, water en kruiden alle kunstgrepen werden uit de kast gehaald om het eten warm en op smaak te houden.

Half 7 kwamen de "werkers" uit het bos. ..... ja straal bezopen was het zootje en kwamen nauwelijks de heuvel op gewaggeld.
"Wir haben Bummelunder" getrunken sprak Konrad nauwelijks verstaanbaar,  nadat hij zijn lange zijharen van die kale schedel voor zijn ogen had weg gekregen.

We hebben heerlijk gegeten en moeslen toen nog naar het Bergische Hof waar den Sangverein generale repetitie had voor het jaarlíjkse feest van den anderen dag, we kregen er in een paar dagen een koor aan nieuwe
vrienden bij.

De volgende ochtend bij het wakker worden hoorde ik Willy Slot zeggen, gotdorie dat was lekker die stampot rode kool van gisteren......
Dit behoeft toch geen verdere uitleg hè?

Toen we het jaar daarop een grote Hollandse kaas aan het zangkoor aanboden en Willem en ik tijdens de jaarlijkse feestavond de prijzen van de verloting met een doekje om het hoofd en een rieten mandje aan de arm bij Gelp 24 of Rot 7 aan tafel in de grote zaal bezorgden, konden we niet meer stuk bij dit koor en ik niet meer bij de eigenaresse van het Hotel Bergischen Hof in Schladern.

Jaren achteréén, zoemde het rond bij de Bakker, Metzger enz. in het kleine dorp, als één van onze auto's daar weer was gespot bij een nieuwe missie houthakken:
Die Holländer sind wieder da.....dan begon in het Bergische Hof het feest opnieuw enz.

* primus inter pares de eerste onder zijns gelijken! Dat was Konrad, het is dat U het maar weet.